دیشب خیلی از دستش ناراحت شدم. علی رو میگم . صبح تا غروب که سرکار بود تا اومد نماز خوند و دوباره رفت سراغ لپ تاپ. وقتی براش چایی آوردم نکرد یه ربع بشینه رو به روی من و باهام حرف بزنه منم که باهاش حرف میزدم جوابای مسخره میداد حس میکردم دستم میندازه. خودمو سرگرم کردم با آزمون مجازی و شام پختن . با شامش بازی کرد یکی دو لقمه خورد و دوباره رفت سراغ لپ تاپ حوصلم سررفته بود گفتم برام فیلم بریزه فیلم و یه زیرنویس ناهمانگ برام ریخت و من موندم و هماهنگ کردن این زیرنویس لامصب! وقت داشت چت کنه اما وقت نداشت زیرنویس رو برام اوکی کنه! قید فیلمو زدم رفت بخوابه منم رفتم بخوابم اما خوابم نمبرد تا ساعت یک کتاب خوندم و بعد رفتم خوابیدم. این یک روزه هیجان انگیزه از زندگی ما بود!!! گاهی وقتا حس میکنم منو نمیبینه گاهی فک میکنم جز برنامه نویسی هیچ زبون دیگه ای حالیش نیست وگرنه بارها و بارها گفتم درک میکنم کار داره میفهمم برای آسایشمون تلاش میکنه اما وقتی حتی زحمت نمیده یکساعت در روز برام وقت بذاره من دلمو به چی خوش کنم؟ خسته شدم از این بحث تکراری بی صبرانه منتظرم اول مهر بشه و برم سرکار و از جو مزخرف این خونه دور باشم. برای علی آدمای پشت لپ تاپش مهمتر از منی هستن که کنارشم. امروز داشتم کتابایی که برای اصلح باید بخونم رو از توی کشو بیرون میاوردم که چشمم خورد به دستخط علی. نوشته هاش از دوران آموزشی. چقد قشنگ حرف زده بود چقد دلش برام تنگ شده بود چقدر گفته بود که دوستم داره جمله ای که توی این یک ماهه اخیر همش من بهش گفتم. دفعه پیش که رفتم زاهدان با ذوق و اشتیاق رفتم و برعکس هر دفعه حتی یک ذره هم عذاب وجدان نداشتم بابت تنها موندن علی دلم میخواست زودتر روز رفتم برسه و برم از اینجا عین پرنده ای که توی قفسه حس آزادی داشتم. برام عجیب بود من که طاقت دوری از علی رو نداشتم چرا اینقد هیجان زده بودم واسه رفتن؟ چون پیشش بودم و منو نمیدید چون آموزش دادن و کمک به بقیه رو به وقت گذاشتن واسه من ترجیح میداد. امیدوارم کسی برام کامنت نذاره که باهاش صحبت کن چون صحبت کردم خیلیم حرف زدم هم حضوری هم با چت اما فایده نداره یه گوشش دره و گوش دیگش دروازه. پس تصمیم گرفتم خودم رو سرگرم کنم با پروژه با درس خوندن با کتاب خوندن با هرچی که یه لحظه هم نتونم به این بی اعتنایی ها فکر کنم
درباره این سایت